Αν είσαι όνειρο που σβήνει την αυγή
ας ήταν να χαράξει θεέ μου
Αν είσαι δρόμος στον γκρεμό που οδηγεί
να μη σε γνώριζα ποτέ μου
Μα αν είσαι η αγάπη που περίμενα να'ρθει
γύρε στο πλάϊ μου και γίνε η ζωή μου
Τόσες περάσανε, μα χάθηκαν γιατί
καμιά δεν μπόρεσε να αγγίξει την ψυχή μου
Αν είσαι ήλιος χειμωνιάτικος ψυχρός
πίσω απ'τα σύννεφα να μείνεις
Αν είσαι έρωτας που γίνεται καημός
φύγε πληγή μου πριν να γίνεις
Μα αν είσαι η αγάπη που περίμενα να'ρθει
γύρε στο πλάϊ μου και γίνε η ζωή μου
Τόσες περάσανε, μα χάθηκαν γιατί
καμιά δεν μπόρεσε να αγγίξει την ψυχή μου...
Μη φοβάσαι να αγαπήσεις.. Μην σταματήσεις ποτέ να περιμένεις αυτό που ονειρεύτηκες.. Μη λυπάσαι για ότι έφυγε.. δεν ήταν αυτό που είναι να έρθει...
5 σχόλια:
Γεια σου, Tigeress,
Πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις πρόσθεσες στο τέλος του τραγουδιού..
Πόσο εύκολο είναι όμως να ακολουθήσει κανείς τα σοφά σου λόγια?
Ναι. Αυτό λέω κι εγώ. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να φοβάσαι να αγαπήσεις, να σταματήσεις να περιμένεις, να λυπάσαι για ότι έχασες. Το θέμα είναι από ποια πλευρά βλέπει κανείς τη δυσκολία.
Που είναι ο πόνος και η δυστυχία; Σ'αυτά που έχασες ή σ'αυτά που πρόκειται να χάσεις, αν δεν κοιτάς μπροστά;
Έτσι κι αλλιώς αν κάτι χάνεται, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ποτέ.
Πολύ καλή σκέψη, μακάρι να την συμμεριζόμουν απόλυτα.. εγώ είμαι της άποψης ότι αν δεν θρηνήσεις κάποιο διάστημα για ένα κεφάλαιο που έκλεισε δεν θα λυτρωθείς ώστε να ανοίξεις ένα καινούριο.
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη ότι θέλει αρετή και θάρρος η ζωή (κι όχι μόνο η ελευθερία) οπότε και θάρρος στην αγάπη και στην προσμονή.
Αν όμως κάτι είχες και χάθηκε μετά από ένα χρονικό διάστημα, τότε τι κάνεις με τις αναμνήσεις και τα όνειρα που είχες κάνει; Πώς να μην λυπηθείς που γκρεμίστηκαν;
Το ότι εφόσον κάτι χάθηκε, άρα δεν υπήρχε στην πραγματικότητα είναι όντως αληθινά λόγια που αποτελούν στήριγμα για τις πονεμένες καρδιές.
Και πολύ καλά θα κάνεις. Τα συναισθήματα όποια κι αν είναι, πόνος, λύπη, χαρά, πρέπει να αφήνονται ελεύθερα. Αν τα πνίξει κανείς, είναι σαν να κρύβεται από τον εαυτό του.
Οι αναμνήσεις αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι, διότι είμαστε ζωντανοί άνθρωποι. Το πόσο χρόνο θα χρειαστεί ο καθένας για να θρηνήσει ούτε αυτό παίζει ρόλο. Αρκεί να μην προχωράει μ'αυτό στην υπόλοιπη ζωή του και ν'αλλάξει σελίδα.
Ο μόνος αντίπαλός μας είναι ο εαυτός μας. Στο χέρι μας είναι να κάνουμε ότι θέλουμε με αυτόν. Αποφάσισε λοιπόν.
Έχετε ανοίξει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση εδώ απ' ότι βλέπω. Αν μου επιτρέπετε, θα εκφράσω κι εγώ τη γνώμη μου.
Συμφωνώ απόλυτα με το ότι αν χάσεις κάτι σημαίνει ότι δεν το είχες ποτέ. Ήταν μια ψευδαίσθηση που προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα.
Όσο για τις πληγές του παρελθόντος... πάντα πίστευα ότι παίζει ρόλο η οπτική γωνία που το βλέπει κανείς. Προσωπικά, ότι περνάει δεν με ενδιαφέρει. Το θεωρώ χάσιμο χρόνου να ασχολούμαι με κάτι που δεν έχει μέλλον. Στην ίδια κατηγορία κατατάσω και τις δεύτερες ευκαιρίες. Τις θεωρώ την επαλήθευση μιας τελειωμένης κατάστασης...
Δημοσίευση σχολίου